شمعدانی‌های غمگین



ولفگانگ بورشرت

زمان آشنایی آن دو، هوا تاریک بود. زن اورا به آپارتمان دعوت کرد. مردپذیرفت .

زن آپارتمان، رومیزی، ملافه ها، حتی بشقاب ها و چنگالها را به او نشان داد.

اما همین که در روشنایی روبه‎روی هم نشستند، چشم مرد به بینی زن افتاد.


با خود اندیشید: انگار بینی را چسبانده اند. اصلا شبیه بقیه‎ی بینی ها نیست بشتر

شبیه نوعی میوه است . عجب! سوراخ های بینی اش اصلا” با هم تناسب ندارد.

یکی خیلی تنگ و بیضی شکل است ، یکی مثل حفره‎ی چاهی دهان باز کرده است.

تیره و چرد و بی انتها.با دستمال عرق پیشانی اش را خشک کرد.


زن گفت: «خیلی گرم است، اینطور نیست.»مرد نظری به بینی او انداخت و گفت:

«آه ، بله.»و دوباره به فکر فرو رفت : باید آن را چسبانده باشند . وصله‎ی نا جوری است.

رنگش هم با این پوست فرق می کند.تیره تر است. راستی، سورا خ های بینی هم

نا هماهنگند یا شاید مدل جدید است.یاد کارهای پیکاسو افتاده بود.


مرد گفت: «شما کارهای پیکاسو را می پسندید.»


زن گفت: «گفتید کی؟پی…کا…»


مرد بی مقدمه گفت: «تصادف کرده اید؟»

زن گفت: «چطور مگر؟»


مرد گفت:«خب…»


زن گفت: « آهان به خاطر بینی ام می پرسید؟»


مرد می خواست بگوید: «عجب!» اما گفت: «پس این طور!»


زن گفت: «من به تناسب خیلی اهمیت می دهم آن دو شمعدانی کنار پنجره را ببینید!

یکی سمت چپ و دیگری سمت راست است.متناسب نیستند. باور کنید باطن من خیلی

باظاهرم فرق می کند. خیلی.» دستش را رو ی زانو ی مرد گذاشت .

مرد در عمق چشمان زن آتشی را روشن دید.زن آرام و اندکی شرم زده گفت:

«و مخالفتی هم با ازدواج و زندگی مشترک ندارم.»

از دهان مرد پرید :«به خاطر تناسب؟»


زن اشتباه او را با مهربانی تصحیح کرد: «هماهنگی …به خاطر هماهنگی.»


مرد گفت: «بله به خاطر هماهنگی .» و بلند شد.


زن گفت : «دارید می روید؟»


مرد گفت: «بله می روم.»


زن او را تا دم در بدرقه کرد. گفت: «باطن آدمها مهم است نه ظاهرشان.»


مرد فکر کرد: «تو هم با این دماغت!» و گفت: «یعنی در باطن مثل قرار گرفتن

شمعدانی ها متناسبید.»و از پله ها پایین رفت.


زن کنار پنجره با نگاه او را دنبال کرد.


دید که مرد آن پایین ایستاد و با دستمال عرق های پیشانی اش را پاک کرد.

یک بار، دو بار و باری دیگر و اما نیشخند فارغ البال او را ندید،

ندید چون اشک چشمهایش را پوشانده بود. شمعدانی ها بوی غم می دادند.